Dwalen door Nostalgia

Mijn vriendin Mylou wordt geinterviewd door het Haarlems Dagblad omdat ze, heel stoer, genomineerd is voor een belangrijke Haarlemse cultuurprijs. ‘Mijn vader hing altijd rond op de terrasjes van de Grote Markt’  vertelt ze bijvoorbeeld en dat weet ik, want toen waren we ook al vriendinnen. Haarlem was de stad waar alles voor ons voor het eerst gebeurde: vriendschappen, liefdes, liefdesverdriet en de slappe lach. We kochten er onze eerste schoenen met hakken (zij zwart, ik grijs), hadden er onze eerste vakantiebaantjes en ook onze eerste begrafenis. Hoe wonderbaarlijk en comfortabel als je daar, zoals Mylou, nog steeds elke dag rondloopt.
(lees verder)

Een warm gevoel bij haring

‘Nooit meer terug naar dat saaie Haarlem,’  bezwoer ik mezelf toen ik achttien was en via Parijs naar Amsterdam reisde. En die ontworteling is gelukt, Haarlem is voor mij een oude film geworden. Maar wel een dierbare, steeds meer eigenlijk. Want dat is het verraderlijke van je land verlaten: een tamelijk genante Holland-nostalgia. Dat je een warm gevoel krijgt bij het woord ‘haring’  of ‘Hema’. En dat je vrij snel gouden randjes om je jeugd maakt.
Zo denk ik dezer dagen met zo’n kinderlijk blij gevoel aan Pasen. Mijn moeder had een paasdoos met kuikentjes, kandelaars en paasmandjes voor de eitjes, alles geel. Het paasontbijt, wat ik me ook heus wel herinner als iets met te veel afwas, te veel eten en te veel gezelligheid, komt me op dit moment voor als een van de pilaren van mijn gelukkige kindertijd. De boterlammetjes, de matzes voor het joodse gevoel, en vooral hoe we elkaar allemaal begroetten met een kus en de lente-uitroep ‘vrolijk Pasen!‘ – tiny Tim met zijn ‘merry christmas everyone‘  was er niks bij.

Processiegriezel

Hier in de Spaanse campo lijkt Pasen wel een totaal ander feest. Geen paaseitjes, sowieso zijn de haas, de kip en de narcis hier ver te zoeken. Spaans Pasen is, ik schreef het al eerder, processies tot je erbij neervalt en een familiediner op de dag van het Laatste Avondmaal. Ook dit jaar kwam Dunya thuis uit school met een zelfgeknutselde processiegriezel, die met zijn zwarte puntmuts doet denken aan een spook of de ku klux clan.
Voorgaande jaren lukte het me toch om tegen de klippen op een Hollandse paassfeer te creëren, met gesmolten eitjes zoeken in Afrika en broodhaasjes bakken als er een oven was. Maar dit jaar ben ik op eerste paasdag, met een ingewikkelde omweg, van Nederland terug naar Spanje aan het reizen, en daar komt ik pas laat aan. Hoe symbolisch! En ik weet nu al wel zeker dat die chagrijnige, altijd uitgeput ogende Poolse stewards van Ryanair er geen seconde over zullen piekeren om ‘vrolijk Pasen!’  tegen me te roepen.

Stemmen op de genomineerde Mylou kan via www.haarlemsdagblad.nl/olifant