Glamourmeisjes

Als je een kinderboekenschrijfster bent van 46 (ja, laat ik het maar keihard benoemen) ben je natuurlijk niet jong en glamoureus. Heb je dan ook nog puberdochters, dan rammen die het er anders wel in door kotsend weg te lopen als je begint te dansen op een feestje of door dagelijks het aantal grijze haren bovenop je hoofd te tellen.
Dus gingen we tóch glamourmeisjes spelen.

De ene vriendin (Jowi) had de andere twee vriendinnen waaronder ik uitgenodigd voor de high tea in het Amstel Hotel.
‘Prima,’  zeiden wij alsof wij dagelijks daten in het Amstel Hotel. En wij deden onze nieuwste jurkjes aan en bloemen in ons haar en stapten naar binnen (fiets stiekem om de hoek) als rijke wereldvrouwen. We deden het allemaal met verve, we zijn natuurlijk heus wel ervaren op heel veel fronten en zeker geen glamour-nitwits.
Maar het ging mis op de thee.

Vegetale afdronk

High tea in het Amstel Hotel wordt geserveerd in ‘gangen’. De eerste gang zijn de koekjes en de scones, de tweede gang de sandwiches, dan is er een ‘warme tussengang’ en daarna komen de taartjes.
Natuurlijk moesten we wel een beetje lachen om iets wat gewoon een lekker broodje kaas was en wat daar overdreven chic lag te doen. En dat het kleine hamburgertje kwam van ‘een Japans rund dat speciaal is gemasseerd‘  kwam voor twee van ons echt als een verrassing; Daniella bleek het wakyu-rund echter wel te kennen en liet ons niet door de mand vallen.Maar ja, die thee dus. Bij elke gang kwam een ander soort thee. En die thee werd omschreven als ware het wijn. ‘Dit is de champagne onder de thee. De halfgefermenteerde blaadjes worden handgeplukt aan de voet van de Himalaya en zo krijgt het zijn milde vegetale afdronk’. Of: ‘De Tibetaanse naam voor deze thee komt uit China en betekent ‘drakenbrand’ wat verwijst naar het vurige karakter wat op zijn beurt perfect past bij het koekje met steranijs en suiker.’
Het meisje dat ons deze informatie verschafte keek er bepaald paniekerig bij. En terecht, want mij lukte het gewoon niet om niet -heel onaardig en onbeleefd- in keihard lachen uit te barsten. En het kwam de gesprekken tussen ons drieën ook ten goede, ineens werd alles ‘vegetaal’.

Eetbaar bladgoud

En dan te bedenken dat ik niet eens van thee houd.
Na de derde gang hield ik het niet meer uit en vroeg bij de muffin met eetbaar bladgoud om een simpel kopje koffie. Dat kwam – en stond later niet eens op de rekening.
Wat dan wel weer chic was.