Ik geloof dat we veertig boekendozen hadden. Daarmee kan je een kleine dorpsbibliotheek aankleden. ‘Die komen dan allemaal in jouw schrijfkamer,’ bedacht Ilco.
Maar mijn schrijfkamer is piepklein. Ik denk dat je alle boeken er heus wel in kwijt kunt, maar dan kun je er niet meer lopen. Laat staan meubels neerzetten, nog geen krukje, nog geen lamp die er nog boven past.
The first cut
Dus rukten ze op door het hele huis: de boekenplanken. En met elke plank die ik vulde, kwam ik een beetje meer thuis. Hoe beduimelder het boek, hoe meer ik me herinnerde waar en hoe ik het las. Dat ik heel erg moest huilen bij het eind. Dat ik nog dagen in de war was daarna. Of dat ik het leven ineens helemaal snapte, zo’n geluk!
The first cut is the deepest dus ik heb extra veel kinderboeken. Dat je niet meer verder durfde te lezen bij de klauw van Woestewolf. Niet meer verder kon lezen door het huilen bij Alleen op de wereld. Intens verrast was over wie de misdaad had gepleegd bij De vijf. Op een lekkere manier verward bij het lezen van Ik en mijn broer. Zo verschrikkelijk graag vrienden wilde worden met Madelief, rode Zora, de kinderen van Bolderburen. En door een konijnenhol vallen zoals Alice, dat wil ik nog steeds (en dan onderweg al vallend potjes jam van de planken pakken want die staan daar natuurlijk altijd).
Maar ik val natuurlijk door dat hol, ik val opnieuw en opnieuw. Mijn kinderen lachen me uit omdat ik bij elke doos praat over ‘mijn vrienden’ die hun weg naar weer een nieuwe plank vinden. Zelfs Dunya die helemaal niet zoveel leest raakt geïnspireerd en wil naast haar bed planken met ‘mijn lievelingsboeken. En jouw boeken natuurlijk mama.’
Een deel van de boeken belandt helemaal niet op de planken. Dat kruipt de trap op naar boven voor op mijn nu nog maagdelijk lege nachtkastje. Om nog een keer te lezen, dat gevoel te hervinden wat ik toen had toen wij samen, om mezelf even mee te kunnen uitschakelen… Om dichtbij me te hebben in de nacht.
Één reactie op “Door het konijnenhol”
Daarom durf ik sommige boeken niet meer te herlezen… bang dat ze gaan tegenvallen.
Ik en mijn broer, ja dat weet ik nog, dat boek heeft nog dagenlang door mijn hoofd gespookt.
Ada