Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Heftig

Wat er ook gebeurt, dacht ik, ik ga in ieder geval mijn moeder het eerste exemplaar van het boek geven.

Dus daar stond ik in Scheltema en (bijna) iedereen die belangrijk is in mijn leven, was gekomen. Ik keek om me heen en ik dacht: precies al deze mensen wil ik ook op mijn begrafenis. Sorry, zo werkt mijn hoofd. Het was natuurlijk gewoon maar een boekpresentatie.

Dokters in de zaal

Maar geen gewoon boek. De uitgever had het over ‘bijna te rauw en te puur’. Het is een verhaal dat ik al heel lang wil vertellen, om precies te zijn drieëndertig jaar. En dat dat nu was gelukt, had iets buitengewoon vervreemdends.
Er waren jongeren op het podium die mij leuke en confronterende vragen stelde. Een jongen begon spontaan een nogal dramatische passage voor te lezen. Toen dat gebeurde, kon ik niemand aankijken, ik fixeerde mijn ogen krampachtig op een stofje op de grond van de boekhandel. Zo gevoelig ligt het dus nog. Gelukkig moesten we ook veel lachen.
Toen kwam het moment dat ik mijn moeder het allereerste exemplaar zou overhandigen. Ik ga dat hier niet uitleggen (lees het boek maar) maar dat was best een Daad.
Mijn moeder zat, wankel en stralend, op de eerste rij. Ik hield het niet droog toen ik haar het boek gaf, geen idee meer wat ik zei. Ze pakte het aan… en toen viel ze om. Letterlijk. Gelukkig waren er drie dokters in de zaal en was ze snel weer bij. ‘En ik had nog wel willen zeggen hoe ongelooflijk trots ik op je was,’  zuchtte ze de dag erna gefrustreerd aan de telefoon.
Het is dit boek, dit verhaal. Niet voor niks hoor ik de hele tijd hetzelfde woord van lezers: heftig. En bijzonder natuurlijk…

4 reacties op “Heftig”

Dag Anna,
We hebben elkaar heel lang niet ontmoet, maar ik wil je laten weten, dat ik onder de indruk ben van je boek. Moedig!
Ik lees altijd met grote belangstelling je blog en volg zo op afstand je leven.
Lieve groet van Heleen (ex van Ad).

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *