In een gezongen wereld

Een vriendin mailt mij met de vraag: wat vind jij de allermooiste liefdesliedjes?

Ik heb een liedjesobsessie. Als ik ooit alle woorden kwijt ben, kan ik ze vast nog wel zingen. En andersom associeert mijn brein woorden direct met liedjes.

Avocadolied

Dat is soms bloedirritant. Zo kan ik niet normaal het woord ‘avocado’ horen of uitspreken omdat er dan een afschuwelijk campy lied over de avocado in mijn hoofd losbarst.  ‘Zing het niet, zing het niet,’ mompel ik als ik een avocado snijd. Het lukt nooit, ineens hoor ik mezelf dan toch dat lied neuriën. Ook als mijn dochter vraagt: ‘Mam, wil je een avocado kopen?’ begin ik onmiddellijk terug te zingen. ‘Peel the avocado, peel the avocado, peel the avocahado.’
Ik zing ‘morning has broken’ in de ochtend, ‘leaving on a jetplane’ als ik in een vliegtuig stap, ‘raindrops keep falling on my head’ in de regen, ‘here comes the sun’ als de zon doorbreekt en ‘oh take me back to the start’ als er iets helemaal uit de klauwen loopt. Liedjes leiden me, troosten me, dragen me, ik leef echt in een gezongen wereld.

Dus die liefdesliedjes kosten me geen enkele moeite. En dan niet liedjes die ik associeer met concrete mensen of herinneringen – maar liedjes die mijn brein verbindt met de emotie liefde. Onmiddellijk denk ik en zing ik:
Into my arms van Nick Cave
Songbird van Fleetwood Mac
Angel in my heart van Mick Jagger
Nothing really matters van Mr Probz
Need you now van Lady Antebellum
Soon van Triggerfinger
Fix you van Coldplay.

Elk van die liedjes kan ik zo twintig keer achter elkaar zingen – en dat is dus ook precies wat ik nu doe terwijl ik dit schrijf.