Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Niet huilen!

‘Mam, als je zometeen onder die brug staat, check dan asjeblieft of je mascara niet onder je ogen zit of je lippenstift op je tanden.’ Meestal komen dit soort teksten van mijn middelste dochter maar ook mijn jongste begint haar rol als kind van mij te begrijpen.

En als ik dan eenmaal onder die brug sta te wachten op een berichtje om feestelijk aan te komen fietsen (heel vroeg in de ochtend, dus veel te schemerig om te zien hoe die mascara zich houdt), komt er iemand van De Schoolschrijver aan, die zegt: ‘Ik kom hier bij je wachten, want we vertrouwen jouw gammele telefoon niet.’
Ik ben blij dat ze me allemaal zo goed kennen.

Koningin

Het is de start van De Schoolschrijver en bij ‘mijn’ school vieren we de officiële aftrap.
De kinderen hebben een lange haag gemaakt waar ik doorheen moet lopen, hoe verder ik loop hoe jonger – en hoe wezenlozer hun blikken. Ze zwaaien met zelfgemaakte pompons, ratels, flesjes met steentjes erin. Hoe moeilijk is het om koningin te zijn! Moet ik stoppen om er af en toe eentje te aaien? Moet ik zwaaien? In het wilde weg ‘dag hoor’ zeggen zoals mijn goede vriend sinterklaas? Die haag is eindeloos en aan het eind wacht een opruiende Abelkader (‘Daar komt ze, ik zie haar, met een bloem in haar haar’). Ik loop zo hard als ik kan.
En dan is er een echt Anna-lied op het podium en de hele school danst voor me, honderden kinderen en de juffen voorop. Niet huilen, denk ik, dat vinden die kinderen niet leuk, die snappen niks van het concept ontroering.
Ze hadden gezegd dat er niet veel ouders te porren zijn hier, maar daar staan ineens een heleboel moeders  met hoofddoekjes en ze willen met mij op de foto. Een moeder komt op me af om te vertellen dat ze helemaal opgewonden werd toen ze hoorde dat er een schoolschrijver kwam op de school van haar kind. ‘We zijn koerdisch en we hebben zoveel verhalen bij ons. Ik weet alleen niet hoe ik ze allemaal moet vertellen.’
Ik zeg dat ik ook een workshop voor de ouders ga doen en dat ze heel erg welkom is en ook daarna. We raken innig elkaars bovenarm aan.

foto’s: Chris van Houts

2 reacties op “Niet huilen!”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *