Niet waar, Anna

Meine Schwester ist schön, ich bin praktisch.
Sie ist etwas verrückt, ich bin bei Verstand.
Wir sind eigentlich nicht zwei Personen,
Sondern nur eine einzige.
Wir heißen beide Anna,
Wir haben eine Vergangenheit und eine Zukunft,
Ein Herz und ein Sparkassenbuch,
Und jede tut nur, was für die andre gut ist.
Nicht wahr, Anna?

Brecht. Hing lang boven mijn bureau.

Duidelijk en overzichtelijk

Het runnen van een herberg is inderdaad praktisch. Taarten bakken, soep, eten fixen voor een terras dat bij vlagen zo vol zit dat de mensen in rijen staan te wachten om te bestellen. Dat je dan niet bibberend in een hoekje vlucht maar de rij komt trotseren en checken of de mensen niet al te chagrijnig worden. Ondertussen zijn er ook newly weds in de bruidssuite, zodat je vaak om een uur of zes moet opstaan (want ook nog even drie kwartier yoga) om ontbijt te maken – en dan in een moeite door ook nog even voor de jongste dochter die niet teveel de dupe moet worden. Havermout? Gekookt eitje? Op bed vandaag? Geen punt. En aan het eind van de dag nog even hup de afwas. Het leven wordt er duidelijk en overzichtelijk van en als er een taart op is bak je gewoon een nieuwe. Je valt er lekker van af en aan het eind van de dag val je in slaap als je je bed alleen maar ziet. Het nieuwe boek on hold, lekker rustig voor het brein.

Waterschommel

Maar nu schreef mijn vriendin die ik niet voor niet soms ‘mijn geweten noem me net: ‘Al dat werk wat jij overzichtelijk en lekker duidelijk vindt, hoort allemaal bij de Anna die van aanpakken weet, zich niet laat kennen, over grenzen heen gaat. Enfin, die Anna die die scheppende Anna maar in de weg zit.’
En mijn dochter heeft een waterschommel gemaakt achter de bomen. Daar is ze in haar eigen wereld, zich niks aantrekkend van het feit dat haar tuin is overgenomen  door tientallen terrasgasten. Ik kijk naar haar, eerst vertederd – en dan jaloers.