Huilen

Stomtoevallig zag ik dit wekend twee films over mijn allergrootste angst.

In Don’t look now (ouwe film, nu opgepimpt) gaat meteen in het begin het kind dood. In Tonio ook.

Zweven

Bloem wilde naar Tonio omdat het de Nederlandse Oscarinzending is. ‘Er zitten hier alleen maar huilende bejaarden in de zaal,’ constateerde ze geamuseerd (ikzelf zag een gevarieerd en vooral aandachtig publiek). Toen had ik haar wel al dringend toegefluisterd: ‘Niet doodgaan hoor, dat is een bevel.’
Het venijn zit in die film in het begin. En dan bedoel ik niet eens het kind dat doodgaat.
Don’t look now had ik al wel gezien in mijn studententijd. Wat ik niet onthouden had (waarschijnlijk omdat ik het toen bejaardenseks vond) was de prachtige liefdesscène tussen de ouders van het kind, echt adembenemend mooi.
Daar zit de pijn en daar zat het voor mij ook bij Tonio. Niet in de momenten van radeloosheid en diep verdriet, die zien er precies zo uit als je verwacht. Maar in die paar gesublimeerde momenten van licht die je deelt met een ander. Je kind. Je geliefde. Even stopt alles, zelfs de dood. Terwijl je natuurlijk heus wel weet dat… of juist. Die pijn dus.
Dat kan je al voorvoelen als je samen met je dochter  in de bioscoop per ongeluk veel te veel popcorn zit te eten uit 1 reusachtige bak.

Don’t jinx it. Daarom een neutrale foto van de kerstverlichting in de straat, gezien vanuit mijn raam. Geen kerstboom meer nodig.