Duizend liefde

Er zit niemand op te wachten.

Met een collega aan de koffie. Haar nieuwste boek staat nog maar net op zijn eigen beentjes en we hopen nog steeds op de grote doorbraak.

Toverdrank

Deja vue, vue, vue. Je brouwt een boek als een heks haar toverdrank, schuift met woorden, jongleert met inzichten. Je stopt er duizend liefde in, je kwetsbaarheid, je tijd. De uren die ik in mijn leven aan boekenschrijven besteed, zijn ontelbaar. Ook ’s nachts. Ook terwijl je andere dingen doet, alles raakt op een of andere manier geïnfecteerd. Het is het meest zinvolle en tegelijkertijd meest zinloze wat ik doe.
Dus dan is dat boek er, beter kan je niet. Er is altijd wel een moment dat je denkt iets onwaarschijnlijk prachtigs geschreven te hebben. En dat unieke boek hobbelt dan van de drukker naar de koude opslag van het centraal boekhuis totdat het eindelijk in grote vrachtauto’s naar de boekhandel mag.
En daar sterft het. Het wordt gekocht en niet aangevuld. Of het moet weer terug naar waar het vandaan komt. Soms wordt het vernietigd.

Vandaag tik ik woord nummer 59.000. Ineens staat het daar. 59.000! Nog een week of twee, dan is het klaar voor de tweede ronde, dan mogen er weer anderen naar kijken.
Maar nu nog niet, goddank, nu omhels ik mezelf om het simpele feit dat het er staat. Iets. Uit niets.