Wanneer maak je nou mee dat je dochters en jij even oud zijn, dat zij jou kunnen zien en horen als de puber die jij was?
Dit weekend begon iemand er weer eens over. De zesde klas, een serie van de Ikon. Een soort voorloper van Spangas maar dan beter. En ik speelde erin mee, in 1981.
Back to the future
Ze waren komen kijken bij de eindmusical en uit mijn klas werden er vier kinderen uitgekozen. Elk weekend in alle vroegte kwam de taxi van de Ikon ons halen, we filmden in een echte school in Bussum. Na dat jaar wist ik dat ik geen actrice wilde worden, ik herinner me nog steeds het grote vervelen als elke scene eindeloos opnieuw moest. En de frustratie dat ik elk weekend van mijn brugklasjaar ook nog naar school moest.
Maar interessant was het wel. Dus toen ik een tijdje geleden ontdekte dat je die serie gewoon op DVD kan bestellen, aarzelde ik geen moment. Ik haalde mijn dochters erbij. Zo leuk dat zij nu precies even oud waren als ik toen. In mijn herinnering was ik net als zij een stoere, wereldwijze meid, dus dit was Back to the future in Amsterdam.
Enthousiast kropen we voor de tv, gingen er goed voor zitten. En toen werd het stil. We hebben de dvd daarna snel weggestopt.
Hyperbewust
Wat we zagen: een te groot ongemakkelijk meisje, zich hyperbewust van zichzelf, haar te grote neus en borsten. Zelfs op tv verstopte ik me vooral achter heel veel haar, wijde broeken en dikke truien, alles donkerbruin. Acteren kon ik al helemaal niet – veel te veel last van mijn eigen aanwezigheid.
Ach meisje toch, dacht ik maar steeds. Meisje toch. Ik wilde meteen een zacht en comfortabel troostverhaal schrijven voor dat ouwelijke onhandige kind. Als ik dat niet eigenlijk al tig keer heb gedaan.
2 reacties op “Een te grote neus en borsten”
Kan me de serie nog herinneren. Wat leuk, ook al denk je daar anders over 🙂
Herkenning, pijnlijk. Mooi beschreven.