Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Je hart

Dat je moet huilen van een stom liedje in de supermarkt.
Zomaar middenin de Appie boven het fruit.

‘Lusteloos, alsof je hart je alleen laat en even wegloopt met al die mooie gedachtes.’  Beter dan dat meisje uit de klas waar ik schoolschrijver ben, kan ik verdriet niet omschrijven. Het ligt op de loer deze dagen, nog steeds, een stom liedje kan al de trigger zijn.

Zeepbel

Een andere school, vorige week, ergens diep in de provincie. Een schattig dorpje en alle kinderen zaten op dezelfde school die lag aan het dorpsplein. Zo’n dorp als een grote veilige zeepbel, waarbinnen iedereen elkaar kent en alles al tig jaar op dezelfde manier gaat. Dezelfde dorpskroeg, supermarktje, kledingwinkels, bakker.
Toen ik door de gangen van de school liep, viel me het pas op dat er iets vreemds aan de hand was. Die school keek vanuit alle ramen uit op het plaatselijke kerkhof. Geen speelplaats, glijbaan of zandbak, maar hardcore grafzerken als uitzicht voor die kinderen. En heel dichtbij ook nog.
Dat kon dus gewoon daar in dat dorp, leven en dood pal naast elkaar, een einde en een begin. Eerst vond ik het een luguber decor voor een horrorfilm  maar dat vonden die kinderen helemaal niet en toen was het ook eigenlijk wel mooi, die twee werelden tegelijk.

Zoiets overkwam me dus ook in de Albert Heijn. Dat je hart even wegloopt. En ook weer terugkomt omdat je ziet: hé, er zijn weer verse aardbeien, het wordt zomer. 

Één reactie op “Je hart”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

https://www.google.com/recaptcha/api.js?onload=wpcaptcha_captcha&render=6LegNGMpAAAAAEL7VaYeN_X02PBbd0M0l9CdiY0M&ver=1.23