De laatste avond op Texel wandel ik nog even in het avondlicht naar het heideveldje achter het huisje. In mijn hoofd draaien films van vroeger.
En ik probeer te visualiseren hoeveel voetafdrukken van mij al op dit veldje staan. Kleine en grote.
Bolderwagen
Ik zal een jaar of vier zijn geweest. Mijn ouders gingen voorop met de bolderwagen. Nog even naar het heitje, voor ik ging slapen. Broer en zus in de kar, ik ernaast. Heel stoer voelde ik me. De open plek markeerde voor mij het einde van het bos, van mijn vakantiewereld. Een wereld waar je met je broertje en zusje in bad ging in de tinnen tobbe, waar grootje voor iedereen een nieuw leesboek opstuurde, waar ik middenin het bos een veer vond die knalblauw was. We namen hem mee naar het Texels Museum en het bleek de veer te zijn van een Vlaamse gaai. Wakker worden van de houtduiven, ’s avonds de konijnen zien dansen op het grasveld. En elke keer huilen op de boot terug, meteen beginnen met aftellen tot het jaar erop – dat we eindelijk weer mochten.
Navelstreng
Een andere film. Ik nam mijn eerste grote liefde mee naar het heitje, in ons lelijke eendje over het zandpad, precies zoals mijn vader vroeger reed. Hoe ver we ook reisden, ik wilde hem precies deze plek laten zien. Meer: ik wilde hem opnemen in mijn paradijs. Ik zie ons hier nog lopen, fietsen. We hadden een tandem gehuurd. Jong, onbezorgd, heel erg vrolijk. De wereld aan onze voeten, maar wel het houten boshuisje als basis. Zo dartelden we over ditzelfde heitje. We kwamen er terug met onze eerste dochter, een week of zes nog maar. ‘Jullie zitten nog helemaal in die cocon,’ zei vriendin Mylou die langskwam. We zetten de wieg in de bolderwagen en begroeven het navelstrengetje op de rand van de duinen en het bos, nabij het heitje. Opdat ze daar voor altijd zou aarden, veilig zou zijn.
Het is bijna donker donker als ik opsta van het bankje en terug loop over het heitje. Hetzelfde pad, nieuwe stappen.
2 reacties op “Voetafdrukken”
Eiland vol herinneringen.
Mooi al die herinneringen.