Ik las een keertje een overlijdensbericht in de krant. Daarin stond: ‘We hebben zo ontzettend van je genoten.’ Dat zinnetje werd in mijn ziel gegrift.
Het is natuurlijk een megacliché. Genieten van de mensen om je heen, liefde koesteren en vieren. Maar toch.
Kunstenares
Ik was dit weekend bij een voorstelling van een kunstenares die ik nog niet zo lang ken. Het was een fijn concept: schrijvers, muzikanten en theatermakers associeerden bij haar mooie, vervreemdende kunstwerken. ‘Zij zijn op reis geweest in mijn hoofd,’ zei Cristina zelf. ‘Welkom in mijn hoofd, en dus ook in hun hoofd.’
Haar man is een professioneel fotograaf, die legde een en ander vast. Maar aan het eind stapte hij ineens zelf het podium op. ‘Sorry Cristina,’ zei hij, ‘ik weet dat dit onverwacht voor je is. Maar kijk, deze hele zaal is gevuld met mensen die bij jou zijn of zijn geweest op diverse momenten in je leven, op diverse plekken. Dat willen we vieren, JOU willen we vieren. Daarom – ook al is je verjaardag pas over twee weken- verandert dit theater vanaf nu in jouw feest.’
Er waren plotseling feesthoedjes, bubbels, salades, taart, een deejay. En een heleboel mensen die stiekem in het complot zaten en met cadeaus aankwamen. Cristina zelf liep er rond alsof ze in een van haar eigen betoverende schilderijen was beland.
En iedereen -maar dan ook echt iedereen- lachte.
(© Cristina Martins)
