Wandelen in je eentje

Dan ben je denk ik pas echt Verlicht. Als je kunt wandelen in je eentje.

De kat een pil toedienen, mijn omzetbelasting uitrekenen en het dan ook nog op tijd betalen,  autorijden zonder tomtom noch enig richtingsgevoel, ik doe het allemaal alleen. Easy. Maar wandelen in mijn eentje loopt meestal op een mislukking uit.

Jammerder

Ik herinner me die keer dat ik dacht: wow, het stormt zo wild, ik ga alleen naar het strand, ik pak gewoon impulsief de trein. En dat ik in de laatste trein bleek te zitten die überhaupt nog reed naar Zandvoort die dag, vanwege de storm. Dat alle mensen behalve ik van het strand afgewaaid waren. Dat ik op de boulevard aan een lantaarnpaal hing te wapperen, maar niemand had om tegen te zeggen: Kijk nou eens hoe bizar.
Al die keren dat ik met baby’s die alleen dan sliepen  door de weilanden van Durgerdam banjerde. Het IJmeer, kwetterende vogels, verre horizonten met echte schapen en schapenwolken. Maar ik dacht toch altijd: en nu? Goeie ideeën krijg ik bij het koken, in de nacht, tijdens gesprekken met anderen – nooit als ik wandel. Nog jammerder: ik kan in mijn eentje veel minder goed genieten van de natuur (Van andere dingen wel hoor. Fles goeie wijn in mijn eentje gaat prima. Een boek. En nog zo wel wat dingen).

Vier schroeven

Ik had van de week vijf kwartier stuk te slaan bij de VU. Eigenlijk wilde ik koffie gaan drinken in het Amsterdamse Bos, maar ik dacht: hup Anna, conditie enzo, ga wandelen door die voorbije herfst. Dus daar struinde ik met mijn mooie nieuwe jas (nog steeds zo fijn!) en op mijn hakjes. Het licht was prachtig, de lucht waterkoud. En ik verveelde me.
Dus wandelde ik terug naar de uitspanning en ging alsnog koffie drinken. Onderin het kopje vond ik vier grote schroeven, ik had ze bijna opgedronken. Toen kreeg ik de koffie gratis.