We zitten bij het consulaat, ineens weer alles Spanje.
We verkopen – met behulp van de consul- het huis waar we zes jaar intensief geleefd hebben.
The middle of everywhere
‘De laatste etappe voert ons door eindeloze heuvels, olijfgaarden en vlakten. The middle of nowhere, zo voelt dat dus.’ Dat schreef ik een kleine tien jaar geleden, toen we van de notaris naar het huis op de berg reden.
We maakten een veilig fort op die berg. Met vuurtjes en zwemmen en slapen onder de vallende sterren. Met altijd babyzwerfkatjes op de patio – en altijd poezengrafjes daarbuiten. Het beeld dat we vandaag oproepen, I en ik, is dat van een klein bloot kind rennend en fietsend door de campo, overal hutten, overal avontuur. Voor de meisjes werden de berg en het dorpje juist en al heel snel het midden van alles. Neem de middelste: als ze niet met de paarden was, ging ze soms gewoon een stuk wandelen over de bergen, flesje water mee en niet eens een telefoon.
We hebben ze zoveel onbezorgdheid gegeven als maar mogelijk was. Dat, en zon, en eindeloos kersen eten. Dat hebben we goed gedaan, zeggen we tegen elkaar, juist ook vandaag.
Voor mijzelf was het huis op het laatst de toren van Rapunzel geworden en de prins te ver weg. Dat is een ander verhaal en ook dat kleeft aan het huis. Het huis waarvan ik nu voor het laatst een foto post. Dank je wel, cortijo los gitanos, voor het feest en de tranen die we daar nu achterlaten. Para hoy y para siempre.
Één reactie op “It was yours and it was mine”
Mooi beschreven, Anna! Opluchting, maar ook weemoed.