Schrijven doe je in je eentje, ook als je niet achter je computer zit.
Ik moet wel eens denken aan het liedje van Simon & Garfunkel, dat verleent het leven van de schrijver op reis nog enige glamour. On a tour of one-night stands my suitcase and guitar in hand. And every stop is neatly planned for a poet and a one-man band.
Lege signeertafel
De kinderboekenweek is net voorbij, net als de jongerenboekenweek. Een heel leger van schrijvers trok weer Nederland door, vaak met de trein. Langs scholen, bibliotheken, boekwinkels. Het heeft iets leuks en ook iets leegs: je komt, staat een uurtje in de spotlights en weg ben je weer. Soms duurt de treinreis langer dan het feitelijke bezoek.
Ook dit jaar hoorde ik weer verhalen over hoe verloren je soms kunt zijn, wanneer dit soort bezoeken slecht zijn voorbereid. Elke schrijver heeft wel eens voor een totaal onvoorbereide klas gestaan of achter een lege signeertafel (ja, met je eigen boek erop, in griezelig hoge torens, zodat je je ook nog schaamt voor degene die dat straks weer allemaal moet gaan inpakken). Performen is ons vak niet natuurlijk, dus dat soort dingen kost altijd klauwen vol energie.
Hoorn
Daarom was het een cadeautje om gisteren in de boekwinkel in Hoorn te zijn die het hele hele bezoek ongelooflijk liefdevol had voorbereid. Er was goeie koffie, er waren studenten Nederlands en ondanks het mooie weer een grote young adultleesclub die vragen had voorbereid. Nog geen journalist heeft me zulke relevante vragen gesteld als daar in Hoorn. Over de betekenis van geur in mijn boeken bijvoorbeeld, of de rol van muziek. In ruil gaf ik een paar schrijfgeheimen prijs die geen journalist ooit te horen zal krijgen en ineens waren we, tot mijn verbazing, tweeënhalf uur verder.
In de trein terug viel ik blij in slaap.