Ik lette niet op en stapte in het boemeltreintje van Rotterdam naar Amsterdam in plaats van in de Intercity Direct.
Het was woensdag en het holst van de nacht. Ik was op weg naar een leeg huis want dochter met haar klas in Parijs.
PonyPlay
Ik was te moe om te slapen en ook was het te licht en te koud. Bovendien zat de trein vol met jongens en meisjes voor wie de nacht nog jong en veelbelovend was, kwetterend op weg naar een van de spannende feesten van ADE.
Treinstoelen zijn zo ongemakkelijk. Ik bekeek op mijn telefoon nog een keer de Parijsfoto’s, er waren geen nieuwe bij gekomen. Ik bestudeerde het nieuws: Russische internettrollen. Hoewel het er niks mee te maken had moest ik denken aan het tv-programma dat ik zag over volwassen mannen en vrouwen die een hobby hadden die PonyPlay heette. Dat is iets met paardje spelen maar dan met seks en toch ook weer niet – in ieder geval met tuigjes. Erg verwarrend.
Ik draaide op mijn stoel, de trein werd steeds voller en luider terwijl we kachelden door de nacht. Ik belde J, met wie je altijd op elk moment van de dag wel een slap gesprek kan voeren.
We waren pas bij Delft.
Ik dacht aan de man die eerder die avond mijn boek liet signeren terwijl hij vroeg: ‘Heb je dat zelf ook wel eens gedaan, een triootje?’ En wat ik had moeten antwoorden, eigenlijk. Van triootjes meanderde ik weer naar dat stomme PonyPlay. En daarna opnieuw de Russische trollen die ik inmiddels ook levendig voor me zag, met hun kaboutermutsjes in de sneeuw. De trein stond een eeuw stil in Leiden.
Eenmaal in Amsterdam bonkte en bruiste de stad van ADE, maar in het Centraal Station zelf draaiden ze -keihard- het liedje van de Eftelingelfjes. Ik verzin dit niet.
