Elke dag, ongelogen, ben ik me bewust van de dingen die het doen.
Dat mijn fiets fietst, mijn verwarming warmt, mijn gas brandt, mijn douche warm water geeft.
Winkeltje spelen
Dan stap ik onder die warme straal en dan denk ik: geweldig, het werkt! Een beetje als een kind dat winkeltje speelt en dat er dan moeders echt dingen komen kopen. Iets in mij speelt nog steeds dat ik een poppenhuisje in de Haarlemmerstraat bewoon, een huisje met alles erop en eraan. Laatst had ik zelf de tv overgezet van analoog naar digitaal, best ingewikkeld en best stoer zonder man, en nu denk ik ook steeds: kijk nou, echte televisie. Echt geluid van mijn telefoon naar de boxen, de wc trekt echt door, enzovoort.
Het is natuurlijk niet alleen maar kinderlijke verbazing. Het komt vooral omdat ik het anders heb meegemaakt. Ik raad iedereen aan om twee jaar in een Landrover te gaan wonen. Ikzelf dacht dat ik het niet kon. ‘Ik haat kamperen,’ piepte ik de dag voor vertrek.
Maar ik kon het wel! Slapen in een achterbak, poepen achter een boom, mijn kleren wassen in een groezelig riviertje. Sterker nog, dat was heel vrij. Nooit in mijn leven minder nodig gehad om gelukkig te zijn.
Zenuwachtig
In Spanje was het een iets ander verhaal. Daar deden de dingen het meestal wel – maar soms ook niet. Als het heel hard regende viel het Internet weg, de stoppen sloegen met enige regelmaat door om onverklaarbare redenen, en als je vergat olijfpitten in de grote oven te storten, viel de verwarming weg. De sceptic tank kon ineens vol zijn en de Landrover kreeg ook kuren. Dat was eigenlijk lastiger dan tijdens die wereldreis. Daar wist je zeker dat de dingen het niet deden, in Spanje werd ik er vaak zenuwachtig van. O nee toch, als nu maar niet…
Maar nu doet alles om me heen het weer. En als er toch ineens een kastje van de muur flikkert, dan heb ik nu een vriend met een boor en die komt altijd METEEN.
