Ode 40: aan de leraren

Ik gaf een workshop voor het hele docententeam, er waren er 5 gekomen. Van die 5 kreeg er 1 een migraineaanval en viel een ander steeds in slaap.

Toch ging ik blijmoedig door met mijn peptalk over creatief schrijven in de klas.

Roedel

Vandaag is er weer een demo, deze keer van de leraren. Ik was bijna ook gegaan, al ben ik geen docent. Maar ik zie het elke week: de krankzinnige werkdruk, de uitval, de uitputting ook. Leraar is een van de allerzwaarste beroepen die er bestaan. Zet mij een dagje voor de klas en ik ben er de rest van de week van aan het bijkomen.
Soms geef ik ook les op de pabo’s. Dan zie ik iets anders: veel te jonge kinderen die geen flauw benul hebben wat het vak van leraar eigenlijk inhoudt. Je moet heel goed kunnen plannen, om kunnen gaan met voortdurende verandering, tegen herrie kunnen, en nonstop zo’n roedel kinderen in het gareel houden. En vooral moet je overlopen van liefde en empathie. Weten wij niet allemaal nog precies hoe die ene leuke juf of meester ons leven voorgoed een beetje veranderde, richting gaf, leuker maakte?

Soms ben ik die ene leuke juf. Tientallen knellende armpjes om me heen. Dat je een kind hoort zeggen tegen haar moeder: ‘We hebben vandaag zo leuk geschreven, het was echt heel cool.’
Minstens zo vaak kost het mennen van zo’n roedel mij krankzinnig veel energie. Diep respect voor wie dit dagelijks doet.

Dus ik ben eigenlijk wel blij dat die lieve juf zo lekker zit te slapen onder mijn verhaal. Even niks aan haar hoofd, even – heel even – rust.