Ode aan het ene konijn (97)

Ik ging heel gewichtig in gesprek met een financieel adviseur. Het was snel afgelopen. 

Al mijn geld gaat op aan eten, vet veel belastingen en vooral de krankzinnig hoge huur, ik kan helemaal niks sparen voor als ik straks oud en krakkemikkig ben. Dat bracht mij ertoe om te denken: misschien moet ik proberen om mijn huis te gaan kopen, dan wordt dat het spaarpotje voor mijn pensioen. Liever aan mezelf betalen dan aan een gehaaide Londense huisjesmelker van net dertig  jaar (mijn huidige huisbaas). Dus ik ging eens praten met een financieel adviseur. 

Poverty trap

Die mijn hoop meteen de grond in sloeg en mij voorrekende dat ik, om een huis te kopen dat qua hypotheek aanzienlijk minder zou kosten dan nu mijn huur, ik pas geaccepteerd zou worden bij de bank met een jaarinkomen van een ton. Een ton! Dat lukt me nooit in de kunsten.
Het is een combinatie van een aantal factoren: leeftijd, carrierebreuk, en vooral ook dat ik in het buitenland heb gewoond. Daardoor ben ik al mijn urgenties kwijt en moet ik nu huren in de sector waar expats en airB&B-verhuurders de markt goed verziekt hebben (thanks guys). Nu is de hele middenhuur weg en begint het voor mij in Amsterdam pas vanaf 1500 euro. De financieel expert maakte het nog wat erger: ‘Je zit gewoon in de poverty trap, sorry.’
Daar dacht ik een paar dagen over na. Arm ben ik zeker niet. Ik heb een fijn huis, kan al mijn boodschappen betalen en soms op vakantie. Ik heb meer werk dan ik in tijden heb gehad. Ik kan alleen helemaal niets sparen en ik heb geen potje voor grote calamiteiten. Dat kan af en toe wel eng voelen ja. Maar een trap, een val? 

Toen viel mijn oog op het fantastische boek Watership Down. Er is altijd wel een konijntje dat de val ontsnapt, dat losbreekt. Ik weet nog niet hoe, maar -mark my words- ik ga dat konijn zijn!