Als lockdown een vloedgolf is dan heb je dobberaars, zwemmers en spartelaars.
Ze hebben alledrie enorm veel oordelen over de andere twee, dat merk je overal.
Paniek
De dobberaars doen go with the flow, die drijven op het water terwijl ze mediteren over zichzelf en de wereld. De zwemmers zijn de leiders die ook met de stroom meegaan, maar dan in volle vaart, heel daadkrachtig. En dan heb je de spartelaars bij wie het amper lukt om al dat water de baas te blijven – waarschijnlijk vechten ze te hard.
Toen de lockdown begon, was ik in paniek. Letterlijk: mijn hart hield niet op met ratelen, ik liep alleen maar te huilen. Het was zo heftig dat ik in het wilde weg mijn therapeut belde – dat heb ik maar een keer eerder gedaan. Er volgde een mislukt Zoom-consult (begin van de lockdown dus, toen wisten we nog niet precies hoe het moest) dat overging in een telefoongesprek wat ik half snikkend op de trap voerde terwijl mijn dochter af en toe licht verward het trapgat in tuurde. ‘Schrijf een essay over jezelf,’ adviseerde mijn therapeut uiteindelijk – iets met distantie en je talent gebruiken. Ik deed dat onmiddellijk.
Deze maand staat dat essay in de LINDA, ik heb het schaamteloos doorgestuurd. Dat deed ik nadat ik ontdekte dat mijn naaste vrienden blij waren met dat essay, ineens begrepen ze mij ietsje beter. De zwemmers, de dobberaars en de spartelaars leven in totaal verschillende universa. In LINDA staat mijn verhaal. Over het spartelen.
