Amsterdam ruikt naar rozen.
Ook de blauwe regen bloeit overal uitbundig tegen de gevels, net als de Oostindische kers en de nog steeds overal bloesemende bomen. Er zijn net zoveel bloemen in de binnenstad als patio’s in Sevilla.
Coronaverjaardag
Ik was op een coronaverjardag, het was op een bankje in een openbare tuin onder de rozen en elk uur schoof er iemand anders aan. Je kreeg virusproof bekertjes met diverse stukjes taart. Het was eigenlijk heel knus.
Diezelfde dag kreeg ik een naar telefoontje over iemand van wie ik houd en die aan het flippen was van teveel isolement. Dat viel samen met een berichtje vanuit het ziekenhuis over een student van mij die ooit nog eens een prachtboek gaat publiceren maar nu dus niet. ‘Ik verlang naar het schrijven,’ schreef haar man namens haar, gevolgd door een hoopvol: ‘er komt een dag dat ik je weer ga bellen.’
Er is iets helemaal mis met de sterren ofzo, want pal daarop kreeg ik nog een waardeloos bericht waardoor ik midden op de Nieuwendijk in tranen uitbarstte.
De wind stak op en de iepensneeuw kwam in mijn haar, het voelde als winter.
