Te vroeg, te onaf, te onbegrijpelijk

Soms komt de gedroomde student in je klas.

Via de Schrijversacademie geef ik les aan schrijvers in spe, voor velen is het gewoon een fijne hobby.

Vrijbrief

Zo niet voor Renée. Ze had al eerder gepubliceerd (non-fictie) en viel in het basisjaar op door haar fijnzinnige, trefzekere pen. Het was een mooi klasje dat jaar en Renée was alom geliefd door haar kennis van zaken en slimme maar toch invoelende feedback. Zelf ontdekte ze dat jaar haar ware genre: young adult. Daarmee ging ze met mij verder in de specialisatie: gretig, hartstochtelijk. Als referentieboek nam ze The catcher in the rye mee – wat ik de dag erna zelf onmiddellijk ben gaan herlezen. Zo is het met goede studenten: die inspireren op hun beurt de juf.
Renée had een manuscript liggen, geschreven toen ze nog heel jong was. Bij herlezing raakte ze ontroerd door haar eigen verhaal en ze besloot het te herschrijven met de kennis van nu. Af en toe leverde ze iets in, het was veelbelovend. Ze zeggen dat je talent, hartstocht en discipline nodig hebt, dat er dan zeker een boek van komt. Renée bezat dat alledrie.
Toen werd Renée ineens ziek, ze moest zelfs lessen afzeggen. Vanuit het ziekenhuis hield ze me op de hoogte van haar verlangen door te schrijven. Ze kon bijna niet wachten om verder te gaan ‘hopelijk nog deze zomer’, klampte zich daar echt aan vast. Af en toe was het haar man die schreef namens haar, maar we hielden contact. Ik kende haar wel en niet natuurlijk. En ik wist ook niet precies wat ze had. Maar ik dacht wel: als je nog zo’n prachtig boek te schrijven hebt, dan moet dat gewoon nog gebeuren. Dan krijg je die goddelijke vrijbrief, dat geloof ik echt. 

Daarom kwam het bericht als een enorme schok:  Renée was overleden, het was allemaal heel snel gegaan. Verbijsterd scrollde ik door mijn berichtjes, op zoek naar een aanwijzing die ik niet vond. Haar laatste bericht aan mij vond ik wel: ‘Dank je wel, lieve Anna.’ 

(plaatje mij opgestuurd door de man van Renée)