Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Mama 2

Het was een grootse gebeurtenis.

Het weekend dat mijn moeder stierf zal ik nooit maar dan ook nooit vergeten.

Waken

Mijn moeder was eigenlijk al vijftien jaar aan het weggaan. Dan was er weer een hartaanval, dan weer een val. Euthanasie is ook uitgebreid ter sprake geweest maar daar was ze dan weer net te dement voor. En ondertussen zat ze eigenlijk wel goed in de Flesseman. Dus we schrokken eerst niet heel erg van het bericht dat er weer ‘iets’ was, het leek met een sisser af te lopen zoals altijd.
Maar het ging elke dag toch een beetje slechter. Vrijdag, vandaag precies een week geleden, ging het ineens snel. Toen zaten we daar: mijn zus, ik, en mijn moeders vriendin. Met een dokter. En een moeder die op was.
‘Het duurt maximaal een week, waarschijnlijk korter,’ zei de dokter. Vanaf dat moment zijn we gaan waken.
Het werd een weekend van eindeloos praten, lachen, huilen, drinken, roken, eten en zingen – mijn moeder is van de liedjes. Op een gegeven moment stond er een heel team verzorgers om het bed van mijn moeder samen met ons Op een mooie pinksterdag te zingen.
Op zondagmiddag kwam de kleindochter die naar haar vernoemd is, mijn moeder was eenentwintig jaar geleden nog bij haar geboorte. Dat was het moment dat mijn moeder voor het eerst sinds dagen haar ogen opende. Ze keek naar de kleindochter, ze keek naar haar vriendin en ongelooflijk zachtjes blies ze haar laatste adem uit. 

Dat was het einde van het feest. 

(voorkant rouwkaart)

 

Één reactie op “Mama 2”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *