O wat was ze trots op haar naam.
Maria de Vogel. Overal foto’s van vogels in haar huis, en als ze je een brief stuurde of een kaart (wat vaak gebeurde) vielen er altijd veertjes uit de envelop die ze overal verzamelde.
Mariatafel
Dus klopte het dat we in De Duif waren om haar leven te vieren. Mijn zus zong haar liedjes, waaronder Als ik eens een vogeltje was, we zongen nog veel meer liedjes. Er waren smartlappen en strijdliederen, levensliederen en liefdesliedjes. En een Mariatafel met goed brood, fruit en wijn, geheel in haar stijl. We mochten gelukkig weer honderd mensen en die waren er ook, tot en met de mensen van de winkels uit de buurt aan toe en meerdere kinderen die door haar op de wereld waren geholpen, of die zich altijd welkom hadden gevoeld in haar huis.
Ik dacht dat het het makkelijker zou maken om het zo te vieren, maar het maakte het missen alleen maar groter.
De dag erna gingen we terug om spullen op te halen. Er poepte een vogel op mijn voet en er was ook de hele tijd een duif om ons heen. Die ook ineens weer in het niets oploste. ‘Waar is die duif nou?’ vroeg J verward. Ik was er in mijn hoofd alweer een stukje over aan het schrijven – en tegelijkertijd dacht ik dat dat nergens op sloeg. Dat niks meer ergens op sloeg.
Op dat moment appte mijn zus me met wie ik dezer dagen een hotline heb. Je hebt meer dan alleen je open huis en vriendinnenmoeder zijn van haar geërfd, zus, ook je liefde voor schoonheid en stijl, het verhalen maken, het taalgevoel.
