De brieven van mijn moeder lees ik als een detective.
Brieven. Duizenden brieven moet ze hebben geschreven.
Een heel leven
Er zijn stukjes van mijn moeder en van haar leven die altijd een mysterie voor me zijn gebleven. Ik zoek in haar brieven naar antwoorden. Er staat veel. En ook veel tussen de regels. Ik herken ook veel in haar brieven, meer dan vroeger. Bovendien kon mijn moeder heerlijk schrijven, het leest als een trein. De eerste nachten na haar dood sliep ik amper, ik las.
Maar dan open ik bij mijn oom -van wie het huis nu ook bijna leeg is- een oud legerkistje en kijk nou: nog een heel leven aan brieven. Weer heel veel brieven van mijn moeder, nieuwe puzzelstukjes. Maar ook brieven van mijn grootouders, van mijn overgrootouders zelfs. De brieven van mijn oom lees ik anders: ik probeer discretie te bewaren. Veel brieven bekijk ik alleen maar vluchtig, maar ik vind het toch respectvoller dan wanneer ik alles meteen maar in een vuilniszak zou plempen. Er werd veel van mijn oom gehouden, dat zie ik aan de brieven. En wat is het toch fantastisch om brieven te schrijven en te krijgen, ik besluit ter plekke mijn eigen dochters vanaf nu elk jaar een echte brief te schrijven, ik begin volgende week.
Waarde kunstbroeder
En dan is daar ineens die vreemde eend in de bijt. Twee brieven die niet aan mijn oom zijn gericht maar aan ‘waarde kunstbroeder.’ Ze dateren uit 1968 en zijn afkomstig van de schrijver Gerard Reve. Geen idee hoe die bij mijn oom zijn beland. Via de bibliotheek krijg ik het nummer van een antiquariaat dat gespecialiseerd is in ‘Reviana’, maar dat die brieven echt zijn zie ik ook wel.
Ik ben niet heel erg fan van Reve, maar man, wat is het opwindend om deze brieven in handen te hebben: zijn inkt, zijn papier, zijn unieke woorden… intiemer wordt het niet.
