Log als een kudde olifanten denderen de toeristen door Amsterdam.
Met mijn verstikkend zwarte mondkapje op de pont, en door naar de zomerschool in Noord.
Een worst aan je neus
Quarentaine. Lock down. Virus. Pandemie. We maken een Corona-woordspin. Wonderbaarlijk hoeveel moeilijke woorden deze taalzwakke kinderen ineens kennen. Een half jaar geleden was dit allemaal nog heerlijk ver van hun bed. En van het mijne.
Maar de hit van de dag is die goeie ouwe Piggelmee. Ademloos leven ze mee met de drie wensen en hoe dat moet als er dan een worst aan je neus hangt. Het is de opmaat naar een andere oefening, maar daar komen we amper aan toe. Geeft niet, ik heb in ieder geval de flonkering in hun ogen gezien waar ik altijd naar op zoek ben. Is dat wat ze serendipiteit noemen?
Je krijgt drie wensen, ze komen allemaal uit. Denk na. Wat wens je?
Buiten is de lucht nog verstikkender geworden Ik fiets zwalkend terug langs alle terrassen, nog meer toeristen, waar komen ze toch ineens allemaal vandaan. Bij de sieradenwinkel beneden haal ik de ring op die ik kocht van de kleine erfenis van mijn oom. Een ring met een granaat is het, een steen met superpowers.
Drie wensen. Dat die Corona. Dat ik niet meer zo moe. Misschien iets met geld.
Mijn huis is een bunker, zodra de deur dicht is, verdwijnt ook de drukte. Alleen ik en de katten. Het licht flonkert in mijn nieuwe ring en ik denk ik geef ze door aan mijn dochters, die wensen, elke dochter één.
