Ik houd zo van het woord eindeloos

In vijf jaar kan er veel veranderen.

Toen mijn ouders gingen scheiden, heel lang geleden, stopten pardoes alle gemeenschappelijke feesten. Vooral van Sinterklaas vond ik dat treurig.

Goed feestje

Maar kijk mijzelf nu: vijf jaar na de scheiding zitten we daar met het gezin gewoon met gedichten en surprises. Ex en nieuwe vriend broederlijk tegenover elkaar, met de kinderen als stralende katalysator. En misschien ikzelf wel.
Zo anders dan vijf jaar geleden, alles was toen zo gevoelig. Ik wilde hartstochtelijk weer een leuk leven hebben, maar soms deed het leven zelf niet goed mee. Dat kwam in golven – op onverwachte en verwachte momenten. Zeker ook met Sinterklaas – dat ik op het krampachtige af en in vele variaties bleef vieren.
Toen de pijn niet meer dagelijks was, krabde ik soms bewust aan de wond. Sadness does not want to be healed, it wants to be hold, zei iemand.
Maar kijk. Hoe sterk is dat littekenweefsel nu. Nu al – want wat is nou vijf jaar? Sinterklaas heeft gewonnen, wie had dat nou gedacht van zo’n bejaarde.

Slang

Deze week liet ik een tattoo zetten, mijn eerste en enige: de slang die in zijn staart bijt, als cyclisch symbool van de oneindigheid – dat had natuurlijk met mijn moeder te maken. Ik weet niet of jullie wel eens een tattoo zetten, maar ik vond het verrassend veel pijn doen, ook nog de dagen erna, het was echt een wond.
Maar langzaam begint mijn been eraan te wennen en nu staat het zelfs onder mijn huid geschreven. Ook als dingen voorbij gaan, gaan ze door.