Noorderlicht

Eindelijk kan ik het van de daken schreeuwen.

Een nieuw boek, twee jaar aan geschreven, drie keer opnieuw begonnen, de laatste versie in een soort roes (middenin lockdown, pal na de dood van mijn moeder).

Voorjaarsaanbieding

Maar dat dan nu alles bij elkaar komt. De waanzinnige omslag. De liefde en trots van iedereen bij de uitgeverij. En dat je het dan voor de redactie gaat herlezen, een beetje zorgelijk (want ja, die roes), en nog een keer voor de eindredactie, inmiddels ken je hele stukken uit je hoofd. En dat je dan uiteindelijk naar die drukproef kijkt en denkt: dit. Beter kan ik het niet. Dit boek moest geschreven worden. Door mij.
De voorjaarsaanbieding van Lemniscaat staat online, nu kan ik het iedereen vertellen. 2 maart komt het uit: Noorderlicht. Ook voor het eerst geloof ik dat ik de titel hier prijsgeef. Jeugdboek, 12 plus, een super lastige leeftijd om voor te schrijven. Maar dat kan me niks schelen. Ik ben alleen maar zo verschrikkelijk blij. En ik tel de weken tot ik dit betekenisvolle boek eindelijk in mijn handen kan houden. Het grootste lichtpunt van dit verder zo hysterische jaar. Kom maar op, 2021!

Een week op een saai, regenachtig eiland. Met ouders die alleen maar met zichzelf bezig zijn. Ive kan zich wel een spannender vakantie voorstellen.
Maar dan is er dat ongeluk. De vreemde dagdromen. De visser Stanley die woont in een verlaten strandtent en de vrouw met de slangenharen. En het meisje Evi natuurlijk, de meest stoere vriendin die je je kunt wensen. ‘Truth or dare?’ vraagt Evi.
‘Dare,’ zegt Ive. Natuurlijk.
Een verhaal over weglopen en terugkomen, over vasthouden en loslaten, over licht en donker.