Het missen

Vorig jaar om deze tijd…

Ook dit aftellen is begonnen.

Brievenboek

Vorig jaar om deze tijd zaten Mireille en ik in het Wolkershuisje en schreven samen een brievenboek dat dit jaar in oktober uitkomt. We zijn dat nu aan het redigeren en daardoor weet ik vrij precies wat ik vorig jaar om deze tijd deed, dacht, at zelfs. Maar zonder dat staat juni 2020 toch wel in mijn geheugen gegrift. Aan het eind van die maand stierf mijn moeder.
Het missen is een veelkoppig monster, je weet nooit precies wanneer het de kop opsteekt. Recent nog: het rauwe besef dat ik mijn nieuwe huis nooit aan haar kan laten zien, dat ze er nooit zal zijn geweest (mijn melancholie neemt de vorm aan van een ingewikkelde taalconstructie met een soort voltooid verleden toekomst).
Maar het is ook een schoon verdriet.
Het viel me laatst op dat ik ineens totaal geen problemen meer heb met door haar ouwe buurtje bij de Flesseman lopen, ik zag haar niet meer in elke winkel, de Nieuwmarkt was gewoon de Nieuwmarkt. Toen ik later thuis, bij het voorbereiden van de verhuizing, deze oude foto tegenkwam snapte ik waarom: de moeder van het tehuis – dat fragiele oude vrouwtje – heeft in mijn hoofd plaatsgemaakt voor de hele moeder. Die laatste vijftien jaar wijken voor de veel langere periode ervoor.  Ik zie, voel, mis, denk weer heel vaak aan de heerlijk levenslustige moeder die ze zo lang was.

Toen zij mijn moeder nog was in plaats van ik de hare.