‘Mam, tot ooit!’ Ze lachte er zelf ook om. En weg was ze.
Het was de dag die je wist dat zou komen.
Het telefoontje
1300 uur Duizelig liepen dochter en ik door de kamer, totaal verblind, de vlekken dansten voor onze ogen. Maar we hadden hem gezien: de zonsverduistering. Met 1 oog door een zonnebril starend zag je het echt goed: een hapje uit de zon.
1330 uur Beste vriend en aanplakkind Ben kwam binnen. De twee startten een potje kaart. Ik werkte rustig door aan dezelfde tafel.
1430 uur Vanaf dit moment kon “het telefoontje” komen. Dat ze zouden slagen stond eigenlijk wel vast, maar toch groeide de spanning.
1509 uur Ben werd gebeld. Hij was geslaagd, maar niet met de idioot hoge cijfers die hij nodig had voor de vervolgstudie.
1530 uur Ben belde zijn familie en checkte de data van herexamens. Hij kwam erachter dat Dunya bij de V stond op de bellijst.
1535 Iedereen ijsbeerde nu door de kamer: Dunya, Ben, ik. Dunya’s telefoon ging steeds, maar het waren vrienden die wilden weten of ze al geslaagd was.
1545 uur Eindelijk, de mentor aan de telefoon. Omdat ze zo ongeveer de laatste was, kreeg ze alle cijfers te horen, een mooie lijst.
1600 uur Rondspringen, bellen, champagne drinken, de vlag uithangen. Zowel die vlag als die schooltas had ik gekocht met dit moment in mijn hoofd. Nu was het daar!
1700 uur Na een ronde foto’s maken buiten kwam ze weer binnen. Ze ging nu naar haar vader (met een andere tas) en daarna feesten. ‘Sorry mama, maar ik ga heel veel drinken vandaag.’
Ik vertraagde, heel even. Memoreerde de mijlpalen: hoe ik haar leerde lezen en schrijven tijdens de wereldreis, hoe ik haar op deze school had geholpen na Spanje, hoe ik haar de eerste jaren had leren leren.
‘Je bent geweldig, mam, dank je wel voor alles,’ Ze gaf me een gulle zweterige omhelzing.
En ging.
Ik bleef over met een halve fles champagne en het pakje sigaretten dat uit haar zak was gevallen.
