Hemelpost

Zo’n paar keer per jaar droom ik iets bijzonders. Dan schrijf ik zo’n droom snel op.

Dit schreef ik vorige week, nog half slapend:

Alle prinsen en prinsessen

Ik was zomerwerk aan het doen op een enorm kantoor. Het was totaal zinloos werk, maar iedereen vond dat prima.Ik liep zo’n beetje rond met mensen te praten en dingen te verplaatsen. En daar schreef ik dan rapportjes over.
De post was binnengekomen, zag ik, en pakte de grote stapel op om te verspreiden. Bovenop lag een brief in een dikke gele envelop. Ik herkende de envelop en het handschrift onmiddellijk, zelfs de pen waarmee het geschreven was. Hoeveel van dit soort brieven had ik niet van mijn moeder gekregen? De adrenaline schoot door mijn lijf, ik huiverde.
Het adres was wel wonderlijk, er stond alleen heel duidelijk mijn naam “Anna van Praag”. En verder een lange zin: “En natuurlijk voor alle kinderen en kleinkinderen, innig dierbare prinsen en prinsessen”. Het zag eruit alsof de brief al heel lang onderweg was want de mensen van de post hadden er ook allerlei stempels en instructies aan toegevoegd alsof ze heel lang op zoek waren geweest naar de geadresseerde en uiteindelijk via dat kantoor een zekere Anna van Praag hadden gevonden.
Ik maakte de envelop open.
Er zat een verrassend leuk zwart zomerjurkje in. Maar vooral: een prachtige ketting met een groot zeegroen hart eraan, als een fonkelende edelsteen. Ik pakte dat hart en voelde onmiddellijk zoveel liefde en gemis dat het me totaal overspoelde, opzoog, meenam naar een diepte – of misschien wel hoogte – waar ik nog niet eerder was.

Na een tijdje ging de dagelijkse hectiek van het kantoor weer verder en ik ook – en ik werd wakker. Maar het gevoel van dat hart bleef bij me.