Er is een hardnekkig verhaal over een schrijver, die bij een bekende boekwinkel zijn eigen boek prominent vooraan zette. Hij werd pardoes de winkel uitgezet.
Je moet het dus subtiel doen, je boek checken bij de boekwinkel.
Schemergebied
Ik moet dan ook nog eens alle kanten op zoeken. Twaalfplus boeken vallen in een soort schemergebied, ze staan dan weer hier, dan weer eens daar, in leeftijdskast tienplus, twaalfplus, vijftienplus, young adult – kan allemaal. Liefdeswerk is ook moeilijk te vinden. Laatst vond ik het op het plankje biografieën, soms ligt het gezellig naast de recente literaire meesterwerken.
Het is een kortstondige euforie, je boek in een boekwinkel tegenkomen. Vreemd intiem ook, je wilt eigenlijk iedereen zeggen: kijk, die mooie daar is van mij. Pak het maar eens op, voel het. Tegelijkertijd wil je hard weglopen als een vreemde er alleen maar naar kijkt en je wilt al helemaal niet horen wat ze erover zeggen.
Maar verder ben ik veel thuis, waar de poezen om de kerstboom dansen, de ballen vertellen allerlei verhalen. Alle vogeltjes van mijn moeder, de blauwe ballen van mijn allereerste kerstuitzet, sommige nog van mijn ouderlijk huis met kaarsvet erop. De ballen van boeken, de wereldbolbal van de dochter en natuurlijk het mismaakte engeltje, half opgegeten door de poezen en met een scheef oog – die krijgt een ereplek.
Nog beter dan je eigen boek spotten bij een boekwinkel: bij het licht van de kerstboom jezelf koortsachtig en sereen een volgend boek in schrijven.
