‘Het duurt een jaar,’ zei de wijze vrouw gedecideerd tegen mij. En de moed zonk me in de schoenen.
Er zijn zo van die levensfases die je al lang van tevoren aan ziet komen. De puberteit, het moederschap, het werkende leven.
Jonge moeders achtervolgen
Sommige van die fases konden mij niet snel genoeg komen, ik had als kind al haast om volwassen te worden. De overgang was er eentje die ik juist met enige zorg tegemoet zag – die viel me dan weer mee. En wat ik totaal niet serieus had genomen maar wat dan weer als een emmer ijswater in de sauna over mij heen dendert, is het lege nest.
Misschien komt het omdat mijn moeder altijd zo hard riep hoe heerlijk het was dat ze de tijd weer aan zichzelf had. En ja, dat is geweldig. Dat ik nu kan schrijven (dat vooral), eten, slapen, wakker worden wanneer ik maar wil, stomme ziekenhuisseries kan kijken zonder dat er iemand gruwend de kamer uitloopt en ook mijn dure dagcrème gaat ineens een stuk minder snel op.
Maar dat ik nu heel hard moet huilen als ik iemand een kinder-slaapliedje hoor zingen, dat ik de magister-app maar niet verwijder (terwijl ik magister stom vind) of die paar vage kleren van hen in mijn kast die ze toch nooit meer dragen- en vooral dat ik achtervolgd word door herinneringen alsof alles om mij heen haunted is. Hoe het voelde om constant een peuter op je heup geplakt te hebben, hoe ik eindeloos huiswerk zat te overhoren, hoe vermoeiend het was met kinderen in de auto ergens heen, verjaardagsfeestjes en ziekbedden en niet te vergeten al die plekken in de stad waar ik met de een altijd dit en met de ander toen daar… Het gaat zo ver dat ik, als was ik echt bezeten, soms jonge moeders met kinderen op straat wil gaan achtervolgen.
Nee, dat vertelde mijn moeder er niet bij.
