Liefdesbrief

Brieven schrijven, wie doet het nog?

Ik krijg superfijne reacties op Liefdeswerk, het brievenboek van mij en Mireille. We jureerden ook andermans brieven, voor een schrijfwedstrijd rond het boek. En nu heb ik zin om zelf weer een aantal brieven te schrijven. Het is mijn nieuwe blogproject; en dit is de zesde.

Lieve J!

Het is grappig dat je deze brief zometeen leest terwijl ik bij je ben, waarschijnlijk nog in bed want jij leest mijn blogjes altijd als een van de eersten. Wat in deze brief staat zal niet nieuw voor je zijn, en hij is zeker óók (zoals dit hele blog) aan mijzelf gericht.
Vijf jaar zijn wij inmiddels al ‘exclusief’ – alleen doe ik niet aan ‘inclusief’ (met meerder mannen tegelijk daten, zo ingewikkeld).
Vijf jaar! Waar is de champagne?
Ik ga nog steeds af en toe naar de psych en deze week ging jij ook eenmalig mee, volgens mij vooral omdat je enorm nieuwsgierig was geworden naar mijn ‘man in Amstelveen’. Die overigens op zijn site heeft staan dat mensen vaak veel te laat in relatietherapie gaan, dus was dat betreft waren we er lekker op tijd bij.  Ik zat daar in de stoel naast de tissues en keek via de ogen van de psych naar jou en ik zag een open, originele man die behoorlijk dol op mij was. Hoe leuk!
‘Wat ik zo moeilijk vind,’ zei ik tegen de psych, ‘is dat J mij helemaal niet lijkt te missen als we niet bij elkaar zijn, zijn leven gaat gewoon in volle vaart door, met of zonder mij.’ Waarop de psych mij toesprak over ‘nodig hebben.’ Nee, J had mij niet nodig in zijn leven en dat was mooi. Iets met onafhankelijkheid. ‘Als ik eerder dood zou gaan dan mijn eigen vrouw, met wie ik al veertig jaar zeer gelukkig ben, is ze uiteraard zeer verdrietig, maar ze valt niet in een peilloos diep gat,’ zei de psych.
O ja, dacht ik, het voelde ook als een opluchting. Iets dat ik van jou kan leren, lieve J, iets herzien wat er diep en voormoederlijk in is gesleten.
Dus. Ik heb je niet nodig. Maar ik ben wel onwijs blij dat je er bent!

Gefeliciteerd met ons, Anna