Wakker worden zonder wekker. Zonder je bed uit te rennen maar de tijd te nemen om je ziel te laten landen, je nacht- en droomgedachten rustig te bekijken voor ze op te ruimen.
Ogenschijnlijk
Dat is een grote winst van het leven zondere schoolgaand kind. Ik slaap met het donker, op reis in Afrika aangeleerd, wat betekent dat ik meestal vroeg wakker word. Maar de wekker om half zeven midden in de winter vanwege de school van je kinderen… die ellende is eindelijk voorbij, na watishet 25 jaar of zo.
En de ongevormdheid van je dag! Zoveel vaker kan ik ja zeggen tegen afspraken, kan ik ergens langer blijven hangen dan gepland, kan ik eten wanneer ik honger heb in plaats van gedreven door de voetbalwedstrijd, de pianoles, de bijles.
De pijn zit ogenschijnlijk in kleine dingen, plotseling en fel. Zappend voorbij komen aan ’ons’ tv-programma dat we altijd volgden onder dekentjes op de bank, haar lievelingseten in de bonus en en dat dan niet kopen, haar kat die bij me onder de dekens kruipt zoals anders alleen bij haar. En dat je de hele tijd iets aan haar zit te vertellen, kleine dagelijkse dingen, maar ze hoort je niet al hoor jij haar wel, altijd.
Maar dat ze het zo geweldig heeft, het uitgevlogen vogeltje, dus hoe heerlijk is dat. Toch?
Laatst las ik dit, bij de schrijfster Elizabeth Strout:
