Het ging langzaam. Zoals een blaar op je voet die pas pijn gaat doen als het te laat is.
Ach Olivia. Hoezo 72? Iets met een tijdperk.
Sam
Maar toen ging ik toch maar haar muziek weer eens opzoeken. En PATS terug naar toen. Ach Olivia. Het was Grease, natuurlijk was het dat. Maar ook dat ene singeltje, Sam.
Dat ik elf, twaalf jaar was. Een groot, overbewust meisje met een markante neus en bruin haar in plaats van blond. Olivia was op alle mogelijke manieren wat ik niet en nooit zou worden. Het was dus ook niet dat ik haar wilde zijn, zo verward was ik niet, maar het was, toen al, iets met melancholie. Precies dat dus: dat ik nooit zo blond, zo zangeres, zo schattig. Ik lag in mijn bedje, Greaseposter aan de ene muur, het enorme hoofd van John Travolta op de andere. Mijn pick upje kraakte me in slaap. ‘I heard that you’re on your own now, so am I. I’m living alone now’ smachtte Olivia – die natuurlijk iedere vriend die ze wilde zou kunnen krijgen. Maar terwijl ze dat zong was ze alleen, net als ik, arme Olivia, verliefd op de liefde, op wat nog zou komen, misschien, ooit. Het was mogelijk, die liefde, dat voelde ik als ik Sam hoorde, of als ik op Hopelessly Devoted schuifelde met jongens uit de klas die een kop kleiner waren. De liefde, het echte leven… het was allemaal nét om de hoek.
‘Ze hadden het vertaald als ‘Hopeloos verslingerd aan jou,’ zo onnozel,’ schaterde de lerares van de zesde klas die ook maar eens naar die film was gegaan waar alle kinderen zo vol van waren. Ik kromp in elkaar.
Ach Olivia.
