Ik propte een extreem lange Bollywood style galajurk met gazen onderrokken in mijn koffertje.
In mijn simpele straatje reed een fancy Vip-auto voor. In de auto één andere gast en dat was Hedy d’Ancona, gezellig converserend reden wij naar Vlissingen.
Mama, kom je met ons dansen?
‘Wil jij vanavond deze beroemde Engelse scenarioschrijfster begeleiden?’ vroeg J, terwijl hij zich geroutineerd in zijn black tie hees. Waardoor ik gezellig converseren tot the next level verhief en urenlang aan de lippen hing van de voormalige stand up comedian die een ongelooflijk vet scenario schreef voor Emma Thompson. Over die film – Good luck tot you Leo Grande – mogelijk nog een andere keer, maar het was interessant dat de jonge mensen in de drie enorme zalen allemaal enorm moesten lachen om de snelle, slimme grappen, terwijl de oudere dames bijna in tranen de zaal verlieten. Hedy d’Ancona had ‘nog nooit zo’n goede openingsfilm gezien.’ Toen was er afstandsloos feest met rare hapjes, cocktails en oesters. Met Denise Jannah die zong. En er waren twee van de drie dochters, beeldschoon uitgedost, samen op de dansvloer met mijn Vlissingse en Amsterdamse vrienden. Sterker nog, de dochters kwamen me halen: ‘Mama, kom je met ons mee dansen?’
En even, heel even, liet ik de herinnering toe. Ditzelfde festival vier jaar geleden. J nog maar net begonnen, nog geen Vlissings huisje, en ik zo verschrikkelijk ontheemd en eigenlijk ook nog te kwetsbaar na mijn scheiding. Ik ben toen eerder vertrokken, staart tussen de benen. Dat ik ernstig underdressed was (helemaal verkeerd ingeschat), werd voor mij, die zo houdt van mooie kleren en decorum, symbool voor hoe verward ik toen was.
‘Ik zag je de hele avond zo gelukkig zijn,’ zei iemand naast wie ik dit jaar roezig en tegelijk speedy in de bioscoop zat de dag na het gala.
Dat vatte het wel goed samen.
