‘Anna, was jij bij dat legendarische concert van Pink Floyd in Berlijn? Wil je daarover vertellen in een talkshow?’
Het waren studenten en ze gingen erop afstuderen, dus ik was er helemaal voor naar Mediapark gegaan.
Brokstukken
Ruim dertig jaar geleden. De muur was net gevallen en midden tussen de brokstukken zou Roger Waters The Wall live gaan spelen. Met een groepje vrienden sprongen we in onze oude Citroen DS, zwaar beladen, in één ruk door naar Berlijn. Daar, in de ‘zone’ tussen Oost en West, midden tussen de brokstukken van de muur, zongen wij hartstochtelijk mee met Joni Mitchell, Cyndi Lauper, Van Morrison en de band. We don’t need no education. Een volstrekt onverantwoorde drukte, rook en vuurwerk overal, al het eten op en later een smerige camping. Maar wij stonden daar, te zingen. ’Zo bang waren wij toen voor oorlog, voor kernbommen,’ vertelde ik aan de studenten, ‘dat dit voelde als het begin van de toekomst. Een nieuwe wereld, eindelijk vrede.’ ‘Tear down the wall,’ scandeerden wij hartstochtelijk; het decor (ook een muur) stortte in en toen zongen wij allen, zacht maar standvastig: ‘The tide is turning’. Tranen tussen het puin.
En zelfs nu, als ik het vertel. Omdat ik nu pas ten diepste voel hoe hoopvol wij daar waren, hoe bijzonder het was dat de geschiedenis ontstond precies op dat moment.
Ik kijk naar de jonge mensen aan de tafel die aan mijn lippen hangen. Zij groeien op met een nog veel universelere dreiging: die van het klimaat. De wereld die kapot gaat. En deze keer is er niemand die het weg kan zingen. 
