Warm

Kerstmis. Ik was er al weken mee bezig.

Omdat we voor het eerst geen Sinterklaas vierden dit jaar, maar iedereen wel bij me kwam op eerste kerstdag, begon ik me begin december al te verheugen.

Dickens

Ik liep ruim voor Sinterklaas al over kerstcadeautjes na te denken, voor elk kind iets passends. Ik dacht ook heel lang na over een kerstdiner dat haalbaar was in mijn minikeuken en een opstelling voor dertien mensen in mijn kleine huisje. Ik kocht een bijzettafel en extra wijnglazen. Ik las Dickens er nog eens op na en zag dat ze daar altijd zo knus spelletjes doen met elkaar, dus ik maakte een spel met vragen, opdrachten en kerstliedjes zingen. Ik was, kortom, niet te houden.
En ik was zo gelukkig de hele tijd, ik zei het ook tegen J: ‘Ik ben zo gelukkig.’ Met mijn dochters, hun geliefden, mijn zus en haar familie, mijn vader en zijn vrouw.
Op kerstavond ging ik voor het eerst sinds tijden weer eens naar de Westerkerk. Ik stond twee uur lang in de rij met J, die de beroerdste niet is en met alles leuk meedeed. Het was koud maar gezellig en de mensen van de kerk kwam langs de rij met warme chocolademelk. Met 1500 andere Amsterdammers zongen we kerstliedjes en werden we weer warm. Daarna luidden de klokken van de oude Wester zo mooi en dronken J en ik nog een gluhwein in het café tegenover de kerk.

En de dag erna kwam dus iedereen naar mijn huis en ik bleef maar zo gelukkig en iedereen had er zin in en we zaten uren aan tafel, al die mooie, leuke mensen, Dickens verbleekte er gewoon bij.