Misschien heb ik ijzertekort, dacht ik. Of iets met vitamine D. Ik ging de dokter bellen en vier buizen bloed laten prikken.
Als een fiets met een band die eigenlijk lek is, zo beweegt mijn leven.
Dissociatie
Ik mis mijn boek, het werken eraan. Jona is de wereld in, maar ook dat heeft iets onbestemds.
‘Je hebt weer een leeg nest,’ constateert J. Ja, waar ben je nu, Jona? Waar land je? Zijn ze wel lief voor je? Wat breng je teweeg? Druppelsgewijs komt het binnen: berichtjes, recensies. Ik lees het met een vreemd soort dissociatie: het gaat over de woorden die ik schreef, legt uit wat ik ermee bedoelde, meestal komt dat overeen. Een onbekende maakt een foto van een kar vol boeken en post die op instagram: hier gaat Jona op weg naar de bibliotheek. Zoveel boeken! Je kunt het niet aanraken en toch gebeurt het.
En ondertussen zie ik er nog steeds bleek en moe uit, iedereen zegt het.
Sophie, de vriendin van de jongste dochter, komt op bezoek, dat is extra lief omdat de dochter zelf nog steeds op reis is. We kijken samen Wie is de Mol en Sophie blijft de hele avond op de bank hangen om bij te kletsen. ‘Misschien heb ik ijzertekort,’ vertel ik. Want moe en lusteloos. En dat bleke.
Sophie knikt begripvol. ‘Dat heet winter.’ 
