‘Geef je er gewoon aan over,’ zegt de vrouw met haar Noord-Hollandse tongval. ‘Iedereen beleeft het anders. Stijg maar op.’
Die ochtend was ik nog wakker geworden op een verlaten eiland in Maleisië. Dook ik onder water in Baja California, nadat ik in Guatemala een vulkaan had beklommen. En om het af te toppen stond ik ineens bij een kookcursus in Thailand.
Junglesauna
Ik ben dus het thuisfront. En via mijn telefoon zie ik hoe mijn ex nog steeds nergens blijer van wordt dan van zwemmen met zeeleeuwen. Hoe mijn vriendin Esther na een krankzinnig druk jaar eindelijk tot rust komt in een verlaten hutje aan de turquoise zee. Ik roep ‘voorzichtig’ tegen de dochter die de vulkaan beklimt en bekijk haar trotse koppie als het is gelukt (hij rookt nog). En verheug me nu al op het heerlijke eten dat mijn andere dochter straks kan maken nu ze deze kookcursus op locatie heeft afgerond (ik ruik de kruiden).
En natuurlijk word ik overvallen door reisheimwee en een soort oerverlangen als ik dat zie. Stiekem ben ik aan het sparen, beetje bij beetje, om ook weer eens echt ver te reizen. Maar dat duurt nog wel even.
Gelukkig is daar vandaag mijn vriendin Astrid die me meeneemt naar een spa waar we van de ‘junglesauna’ via het Turkse stoombad naar de Tibetaanse klankschalen gaan. Dat laatste is onverwacht trippy. “Opstijgen” is misschien wat overdreven, maar allebei raken we in een wonderlijke trance van klank en beeld. Is het de Noord-hollandse saunamaster? Het resultaat van een hele dag totale ontspanning, na maanden van drukte? Feit is dat als we onze ogen opendoen na de klankschalen we werkelijk het gevoel hebben heel ver weg te zijn geweest.
Het is donker in Amsterdam als ik eindelijk thuiskom. Wat is de stad toch mooi.
