Ik maak de hele tijd foto’s van haar. Een beetje snel en stiekem, ze houdt er niet van.
Maar ik wil het zo graag vastleggen. Om naar te kijken als ze weer weg is gevlogen.
Op de tafel dansen
Ze was zo’n kind dat alle buren uitnodigde voor een voorstelling in de huiskamer. ‘Mam, er komen zometeen vijfentwintig mensen.’ Terwijl ik haastig koekjes begon te bakken, stond zij met haar vriendin met een geldkistje bij de deur en liet iedereen rustig vijf euro betalen voor een door haar gepresenteerde voorstelling, waarbij ook de jongere zus werd opgetrommeld om in verkleedkleren een dansje te doen. Het geld stuurde ze in een envelop naar Kids for Animals. Dat deed ze zo vaak dat ze op een dag post terug kreeg: een T-shirt, een petje en een CD met het Kids for Animalslied. ‘Ik weet nog zo goed hoe ongelooflijk trots ik was, ik stond op de tafel te dansen op dat lied, met het petje op,’ zei ze laatst nog.
Sinds kort woont ze samen met de liefste jongen, in een romantisch huisje in Haarlem. Dat pakte ze serieus aan, ze luisterde podcasts over gelijkwaardige verdeling van de taken in huis, ook dat wat verborgen is, en kwam mij op een dag kritisch bevragen over waarom ik nu veel onafhankelijker en zelfstandiger ben dan toen ik getrouwd was. ‘Wat is daar gebeurd, mam? Ik ga het papa ook vragen.’ Ze produceert filmfestivals, gaat binnenkort naar Argentinië voor haar master over de rol die documentaires hebben gespeeld in de legalisering van abortus daar, super interessant. Daarnaast komt ze bijna elke week aanschuiven bij mijn Dinsdagdiner, zeker nu de zussen aldoor op reis zijn, en dan is ze vaak de zachte wijze kracht aan tafel.
Morgen wordt ze 26. Laatst zei ze dat ze met haar vriendinnen -die over de hele wereld wonen maar waarmee ze zeer trouw contact onderhoudt- had besloten dat ze geen meisjes meer waren, maar vanaf nu vrouw. Dat lijkt me ook. En wat voor een!
