We gingen wandelen langs de Rijn. We klommen over hekken en waadden door brandnetels.
Toen konden we niet meer verder en moesten nog een kilometer of wat terug door de wilde weilanden zigzaggen totdat er eindelijk een brug was naar de bewoonde wereld.
Prachtig slank
De dag erna wilde ik naar een bos, want we waren nu zo dichtbij de Veluwe. Dus klauterden wij urenlang door de bossige heuvels waar we keihard en een beetje vals zongen over paden op en lanen in.
Diezelfde avond, net terug in Amsterdam, was er een Malinese zangeres in Paradiso. ‘Ga je mee?’ vroeg J. Het bleek een geweldige show te zijn en ik stond tweeënhalf uur te dansen. Ik keek naar de zangeres: vijftien jaar jonger dan ik en prachtig slank. Misschien, dacht ik, al dansend, als ik nou veel vaker van die lange wandelingen maak… Net als die vriendin van mij die rustig 25 kilometer per dag loopt, of al die stoere vrouwen om mij heen die gewoon de Camino naar Santiago gaan afleggen. Misschien is dat de manier om die vier hardnekkige kilo’s kwijt te raken? Heel veel lopen, beetje dansen. Wie weet.
De volgende dag deden al mijn spieren pijn. J vertrok weer naar Vlissingen en ik troostte mezelf met ijs en wijn, zittend op de bank. De poezen kwamen tegen me aan liggen en ik dacht aan wat mijn dochter laatst zei. Dat die vier kilo precies alle leuke dingen van het leven zijn. Dat ijskoude biertje met een vriendin, dat ene stuk taart als je iets te vieren hebt, dat exquise toetje in het restaurant dat je voor deze keer tóch neemt.
Morgen maar weer een flink stuk lopen.
