Het regende, alweer, ik hoorde het ruisen in de bomen en de binnentuinen beneden bij mijn huisje.
In huis was het stil. Ik zat aan tafel met stapels briefjes en aantekeningenboekjes. Er bouwde iets op, een nieuwe wereld. Met één oogopslag ergens anders zijn, dat is het grote voorrecht van de schrijver. Plotseling klonk er muziek, buiten.
Buurtopa
De man speelde accordeon, de vrouw liep erachteraan, met twee baby’s in de kinderwagen. In de grauwe natte straat bleven ze voortdurend staan, terwijl ze overal gratis serenades brachten.
Ramen en deuren van Franse balkonnetjes gingen open, fietsers vertraagden, een grote, blonde man met ook twee kinderen in een kinderwagen stopte. De oude Surinaamse buurtopa van tachtig stond alweer buiten, hij woont dan ook op de begane grond. Ik zag mensen geld naar beneden gooien. De vrouw stak de straat over, een van haar kinderen klom uit de wagen en holde achter haar aan naar de Coffeeshop, waar ze vrij lang binnen bleven (de mannen van de coffeeshop zijn lieverds, ik wist zeker dat ze hen iets toe zouden stoppen).
Na een tijdje gingen ze weer verder, de vrouw ploeterde met de wagen over de hobbelige straat, stapte daarbij af en toe in een plas met haar hakjes. De man speelde nog steeds dwars door de regen heen.
Natuurlijk kan je er ook een droevig verhaal over vertellen. Maar terwijl ik het gezinnetje nakeek en de klanken met hen mee wegstierven, was het net als vroeger als het draaiorgel door de straat kwam, zelfs mijn moeder was er even bij.
