Even was ik weer twintig. En dat wilde ik blijven.
Met mijn rugzak, op Interrail. Slapend op stations, niet wetend wanneer ik terug zou komen, geen internet, geen plan.
Loveboat gehalte
Het begint al tijdens de lange treinreis, het gehang in de hete haven van Toulon. Maar vooral op de boot, die een hoog Loveboat-gehalte heeft (overal stralende, verwelkomende crewleden, een zwembad, cocktails) – en tegelijkertijd super basic is. In de gangen slapen mensen gezellig op meegebrachte matjes, er is eindeloos vertraging en niemand weet waarom. Eerst is het kokend heet en liggen we maar zo’n beetje languit op het dek, dan gaat het tropisch hard waaien. Heel luxe hebben J en ik een hut, waar we dan wel weer om 5 uur ’s ochtends wakker worden getetterd door de keiharde intercom die niemand verstaat. Ondertussen heb ik allemaal sms-jes gekregen van mijn internetprovider dat het ‘maritiem internet’ mij inmiddels al tientallen euro’s heeft gekost terwijl ik niks doe. Ergens in de nacht zet ik alles uit, paniekerig als een kind dat met haar eerste telefoon een dataroamingfout heeft gemaakt.
Heel vroeg in de ochtend zitten we daas onder de platanen koffie te drinken, op een Corsicaans pleintje met zicht op zee. Ik heb nu zelfs geen kleine kinderen meer om voor te zorgen (moeten ze niet iets eten, zijn ze niet te moe na deze doorwaakte nacht, waar is het hotel….) Zo vrij ben ik heel, heel lang niet geweest.
Ergens heel diep begint het te juichen. 
