Vrij deel 2

In juni waren er de afgelopen jaren nogal wat lifechanging moments voor mij.

Acht jaar geleden in juni laadde ik mijn hele hebben en houwen in een enorme blauwe vrachtwagen en verhuisde van de berg in Spanje terug naar Amsterdam.
Zeven jaar geleden vertelden mijn grote jeugdliefde en ik in juni aan onze kinderen (en daarna ik aan de wereld, via dit blog) dat we gingen scheiden.
Overmorgen drie jaar geleden overleed mijn moeder, in onze armen.
Twee jaar geleden rond deze tijd ging het laatste kind uit huis en kocht ik een nieuw huisje voor mij en mijn pijnlijk lege nest.
Allemaal in juni.

Zeven jaar na de scheiding

Ik weet nog dat mensen bij de scheiding tegen mij zeiden: er staat zeven jaar voor, dan ben je weer helemaal gerevalideerd nadat er eerst een vrachtwagen over je heen is gedonderd.
Zeven jaar is nu.
Het is waar, denk ik. De symbolische scheidingsdromen lijken te zijn opgehouden, na jaren. Het huilen werd van dagelijks wekelijks, maandelijks. En nu ben ik wel uitgehuild – ook omdat de kinderen dat zijn (hoop ik). Ik koester alles wat was, het gezinsleven, het leven aan de gracht en de dijk, in de Landrover, in Spanje, de pieken en de dalen. Ik koester wat en wie wij waren, mijn jeugdliefde en ik.
Vrij ben ik nu, ook van mijn moeder, mijn kinderen. Maar niet op de manier van Janis Joplin die zingt Freedom is another word for nothing left to lose. Daarvoor is er te veel dat ik juist niet wil verliezen, het leven is te verrukkelijk.
Dat denk ik nu, juni 2023, als ik in de turquoise zee van Corsica zwem. Als ik met het autootje door de bergen cross en de maquis ruik, de locale wijn drink, de wind op mijn huid voel in een motorboot. J is bij me, natuurlijk, maar hij hoeft me niet te stutten en ik stut hem niet. 

Zo vrij.