Momentopname

Op Texel speel ik altijd Captain Fantastic.

Om veel redenen is dat een lievelingsfilm van me: een groot gezin dat in een soort bubbel leeft middenin het bos. Ze zorgen voor hun eigen eten en zijn helemaal op elkaar aangewezen. 

Weidsheid

Al zeven jaar, elke laatste week van augustus, verhuis ik mijn clan en vooral mezelf naar Texel. Dat heb ik in de loop der jaren geperfectioneerd. Ik ken inmiddels huisjes van bekenden waar ik indien nodig tenten mag opzetten. En -dat is ook fijn- als er niemand komt, ben ik ook blij. Met mezelf, de weidsheid en de geest van mijn moeder, die hier na haar dood weer is komen wonen.
Maar de dochters komen trouw, wisselen elkaar af, en ook vrienden van hen. Mijn zus huurt dit jaar ook weer een appartementje verderop met man en zonen.
Het is dat leven van samen eten, slapen, door het bos banjeren, zelfs de door mij verplichte fietstocht door weer en wind om er te komen. Kinderen (zelfs als ze twintigplus zijn) met rozige gezichten die diep slapen, paardrijden op het strand, films kijken onder de sterrenhemel, boeken lezen, spelletjes doen en hun eigen plan trekken, met al hun eigen geheimen. En ik met tassen vol eten, goochelend met net iets te kleine pannen en me elke weer verbazend hoe snel alles alweer op is, balanceren met zware boodschappentassen op de fiets. 

Dan ben ik even Mama Fantastic.