No more teenagers

Als ik nu zou gaan studeren zou ik hopen dat ze mijn vriendin zou worden.

Zij blond, ik donker, zij lang, ik klein. 

Autonoom

Ik zou vrienden met haar willen zijn omdat ze avontuurlijk is, reislustig, altijd in voor een feestje of een gekke uitdaging, lekker nieuwsgierig. Maar wat ik vooral van haar zou willen leren is hoe je zo autonoom jezelf kunt blijven. Een meisje dat al zo’n krachtige vrouw is, die haar eigen boontjes dopt, shit oplost, nooit een man haar boodschappen laat dragen. Ik zou van haar willen afkijken hoe je dat doet: trouw zijn aan jezelf, het patriarchaat aan je laars lappen. Dat ze natuur- en sterrenkunde studeert zou ik bewonderenswaardig knap vinden, dat ze keihard kan sporten al helemaal en ook hoe ze danst op techno. Ik zou me laven aan haar heerlijke vriendenkring, haar recht door zee zijn, haar wijze blik en dat ze nergens van opkijkt. Een vriendin om goede diepe gesprekken mee te voeren. Die ook nog eens de allerbeste omhelzingen ter wereld geeft, ook daar staat ze om bekend.
Op mijn beurt zou ik haar ook mogelijk iets kunnen leren: over kwetsbaar durven zijn, over stilte en leegte. Al vermoed ik dat ze die kennis eigenlijk ook al in zich draagt.

Het is mijn vriendin niet, het is mijn jongste dochter. Wat een geluk. Vandaag wordt ze twintig. Twintig!