‘De man droeg een zwarte muts en een bruine jas. Hij schoot in de lucht. ‘Naar binnen,’ gilde onze juf. ‘Niemand bewegen,’ schreeuwde de politie.’
Het werd geschreven tijdens een schrijfworkshop, en het is echt gebeurd.
Ik pik ze er zo uit
Ik ben weer op zomerscholen, zoals meestal in de wat ruigere delen van Amsterdam. Of eigenlijk overal waar het niet Zuid of Centrum is. Tijdens Zomergasten liet collega Bibi Dumon Tak een fragment uit de serie Klassen zien, van een school waar ik ook veel ben geweest. Daar stond een voormalig crimineel te vertellen dat je niet zijn voorbeeld moest volgen. Op de school waar ik gisteren was, zei de conciërge: ‘Ik pik ze er zo uit. De kinderen die je kunt knuffelen en die de criminaliteit in gaan. Net nog een jongen, vers van onze school: zeven jaar gevangenisstraf.’
Ik ben geen pedagoog, geen leerkracht, geen jongerenwerker. Maar ik heb wel een enorm zwak voor kinderen, wat vrij logisch is als je van jeugdliteratuur je beroep hebt gemaakt. Op sommige plekken van Amsterdam is het comfortabeler opgroeien dan op andere. Maar makkelijk is het zelden. ‘En ik heb al zoveel nachtmerries’ jammerde een meisje toen ik een sprookje voorlas met het woord ‘botjes’ erin, ze mocht heel dicht tegen me aan komen zitten maar ik las toch door.
Ik wapen kinderen met woorden, al is dat een druppel op de gloeiende plaat.
